Ik doe maar gewoon, echt gewoon, zodat ik stilaan bij de kern kan komen. Daar gaat het om denk ik: me verbinden met mijn kern, met de kern van al mijn cellen en de universele, liefdevolle energie die daar aanwezig is. Als ik me daarmee verbind, kan ik van alle mensen houden. Maar zover ben ik nog niet helemaal.

De eerste ontmoeting

Het doet me denken aan de eerste ontmoeting met M die al enkele jaren is overleden. De ergotherapeut van de instelling waar ze woonde, had me bij haar gebracht. Ze hoopte dat M deugd zou hebben van een ontspannende massage voor haar verkrampte ledematen.

Die positieve verwachting voelde ik niet bij M. Met een wantrouwige en bijna vijandige blik keek ze me aan. En ik zag in haar gezicht en in haar houding vooral lelijkheid: donkere ogen, een slecht onderhouden gebit en ingevallen wangen, een onnatuurlijke lighouding. Ik stond aan het voeteinde van het bed en ik voelde een afkeer bij de gedachte dat ik haar zou aanraken en meer nog dat ik haar zou masseren.

Een ontdekking

En toen gebeurde er toch iets in mij, in dat moment en op die plek, dat ik nooit had verwacht. Zolang ik leef, kan ik dit nooit vergeten. Er toonde zich achter de zichtbare fysiek van M een energetische kern die zuiver en mooi was. Ik zag een lotusbloem: wit en stralend. Ik was erdoor verrast, want het was niet zomaar een gedachte. Het was een waarneming: even reëel als het visueel beeld dat ik zag met mijn ogen.

En op dat moment opende mijn hart zich voor M. We spraken af dat ik de volgende vrijdag zou terugkomen. Die afspraak was het begin van een hobbelig ontdekkingspad en een diepgaand leerproces.

Vertrouwen

Door ademhalings- en articulatieproblemen kon M niet duidelijk spreken. Gelukkig was er de massage! En met de jaren verstond ik haar steeds beter. Het vertrouwen groeide van beide kanten. Na enkele jaren ontstond een een ontroerende vriendschap waarin we allebei tot ons recht konden komen.

Ik heb de mentale kracht en fysieke weerstand van M ervaren, zowel op mooie als op moeilijke momenten. Als ze zich na een massage kon ontspannen, kon ik daarom nog meer genieten van haar zachte glimlach.

Als ik, zo nu en dan, te moe was om mijn tweewekelijkse afspraak ‘als vrijwilliger’ na te komen, dan wist ik dat M me die vrijheid gunde. Ze kon vragen en ontvangen zonder te eisen. En ze kon ook geven, zonder zich op te dringen. Ze was in vele opzichten mijn leermeester. Wat ik van haar leerde? Iets heel gewoon, dat onvolmaaktheid de brandstof is om te groeien in je passie en in je liefde voor anderen.