Lieve Dams

Er wordt veel gelopen en veel gewandeld in het het Heuvelhof (naast onze deur). Ik geniet er ook elke dag van. Wandelen tussen de bomen prikkelt al mijn zintuigen, in elk seizoen op een bijzondere manier.

Maar soms wil ik een sportiever parcours met meer emotionele en lichamelijke sensaties. Ken jij dat ook? Dan is de wandeling aan de Ninglinspo, een bergrivier in Aywaille bij Luik, een sterke aanrader.

Door adrenaline in gang gezet

Kort na het vertrek kan je op een boomstam en met de steun van een gammele leuning de rivier oversteken. Zo kom je op een pad, dichtbij het water. Hogerop is er een breder pad waarlangs je de Ninglinspo op een afstand kan volgen. Bij de eerste stappen op dat bruggetje voel je de adrenaline onmiddellijk stijgen. Daarmee stijgt bij mij ook de goesting in een sportieve en avontuurlijke wandeling.

Maar bij een vriendin met wie ik er in de herfst was, zorgde de adrenaline voor een absolute blokkade. Dat drong maar heel langzaam tot mij door. Ik voelde aanvankelijk niet erg met haar mee, misschien omdat ik vooral mijn frustratie voelde. We begonnen zelfs elk langs een ander pad aan onze weg door de vallei: zij boven en ik onderaan, ik met mijn frustratie en zij met haar angst.

Echt luisterend…

Op een plaats waar het smalle en het brede pad elkaar kruisten, kwamen mijn vriendin en ik opnieuw samen. Toen vertelde ze voor het eerst over een ervaring in Peru waar het gevaar en de angst bij het oversteken van een rivier heel groot waren geweest. En die angst had haar dus onverwachts opnieuw overvallen. Ze voelde zich erdoor ontredderd en had dit niet onder controle.

Misschien heb je dit zelf ook al meegemaakt: overvallen worden door een oncontroleerbare emotie/stressreactie die niet in verhouding staat tot de situatie die je meemaakt. Voor de verwerking van de onderliggende traumatische ervaring kan het zelfs na vele jaren nuttig zijn om therapeutische hulp in te schakelen. Naar mijn gevoel doe je dat niet door erover te praten, maar door de emotie terug te beleven en toe te laten. IEMT?

Meevoelen hielp me om te beslissen het avontuurlijke pad te verlaten en samen verder te gaan. Maar eerst wou ik toch nog even enkele foto’s maken van de rivier en van elkaar.

Het viel me op hoe de rivier door een kleine waterval plots luidruchtig was en verderop heel rustig kabbelde. Vanaf dat moment begonnen we minder te kijken, maar meer te luisteren naar de rivier. En zo werd het stiller en rustiger vanbinnen.

Obstakels die de stroom veranderen

Nooit eerder heb ik me zò met de stroming van water verbonden gevoeld, een rivier leren kennen door ernaar te luisteren. Het geluid blijft niet constant, het verandert. Het volume wordt krachtiger en zwakt af. Het krijgt een hogere toon, dan weer een lagere. De bedding (breed of smal, diep of oppervlakkig), het reliëf van de landschap en de obstakels onderweg doen het lied van de rivier veranderen.

Het wordt echt interessant als je gaat luisteren hoe verschillende obstakels in de rivier de stroming van het water beïnvloeden. En het is ook zo in het leven. De obstakels die je onderweg tegenkomt, zijn telkens stimulansen om naar binnen te luisteren en om je af te vragen of het misschien nodig of nuttig is om van richting te veranderen, met de stroom mee te gaan.

We nemen deze week afscheid van Rom. Hij verliet het ziekenhuis een maand geleden. ‘Het is dat het zo moet zijn.’ zei Rom regelmatig als iets anders uitdraaide dan hij het gedacht of voorzien had. Zijn partner en zijn kinderen overwonnen hun angst voor de snelgroeiende tumoren en voor wat nog ging komen. Ze brachten hem thuis en verwittigden familie en vrienden, die het huis vulden met dankbaarheid en liefde.

Rom was door boedhistisch mediteren al met sterven vertrouwd en bleef de hele tijd sereen. Dat ging over op de mensen rondom hem. Zo liet hij ons in de voorbije weken ook op een prachtige manier ervaren dat sterven niet alleen over loslaten en ontbinden (van lichamelijke vorm) gaat maar ook over toelaten en verbinden (van zuiver bewustzijn).

Bang voor wat komt

Toevallig werd ik in dezelfde week bij cliënten geconfronteerd met andere vormen van verlies. In deze situatie houden vele mensen vast aan het verleden en aan wie ze geweest zijn. Ze zijn bang voor wat gaat komen en denken dat ze het niet gaan aankunnen…

‘Wat als ik niet meer kan genezen? Wat als ik niet meer (voltijds) kan gaan werken? Wat als ik er helemaal alleen voor moet zorgen? Wat als mijn kinderen mij niet meer nodig hebben? Wat als ik niet meer met mijn (demente) moeder kan praten?’

Wat als-vragen zijn onmogelijk te beantwoorden. Ze ontstaan uit een onderliggende angst of een onderliggende negatieve overtuiging.

Onzeker over wat moet en niet mag

Angst is niet zoals andere emoties die je kan verwerken, zegt Andrew Austin, de grondlegger van IEMT. Het is een overbelasting van het centraal zenuwstelsel door onzekerheid over de toekomst (over wat je moet doen of niet mag doen).

De overbelasting wordt in stand gehouden door (onbewuste) pogingen om spijt- of schuldgevoelens (over wat je wel en niet hebt gedaan) te vermijden. En bij anderen kan je, soms gemakkelijker dan bij jezelf, vaststellen dat overbelasting leidt tot irritatie en kwaadheid (over wat anderen wel of niet doen). In feite reageer je je op de ander af. Daarover ga je je dan weer schuldig voelen.

Het lijkt op een vicieuze cirkel, waar je niet uit kan. Maar gelukkig is dat niet zo.

Ontspannen, zonder vermijden of verwijten

Om de overbelasting van je zenuwstelsel te doen afnemen, is het belangrijk dat je je kan ontspannen. Je komt dan in het hier en nu, bij je innerlijke krachtbron. Dat verbindt je met jezelf zoals je bent. En dat helpt om onzekere situaties het hoofd te bieden. Het is dus nuttig om te weten wat je ontspant en om daarvoor regelmatig of in bepaalde periodes meer tijd te maken.

Misschien lukt het je niet alleen om te ontspannen. Dat kan zijn omdat je vastzit in een emotioneel patroon of een overtuiging over jezelf die je ooit nodig had maar die je nu in de weg zit.

IEMT begeleidt je uit om de pijnlijke situatie waarin je die vervelende emotie of negatieve zelfbeeld ‘geleerd’ hebt, te herbeleven. Dat gebeurt zonder veel praten. Je brein krijgt via oogbewegingen een prikkel om de herinnering los te laten, de emotionele spanning die errond hing te ‘ontbinden’ en om toe te laten wat komt.

Als het beeld en de emotie van een herinnering verandert, dan voel je dat je in staat bent om anders te reageren dan je het ooit geleerd hebt. Met minder schuldgevoel en met minder kwaadheid… wat een verschil!

Gewoon toelaten wat op je af komt

En sommige mensen hebben het gewoon in zich dat ze de dingen gewoon op zich kunnen laten afkomen. In het huis van vrienden hangt een poster met een uitspraak van Pippi Langkous.

Ik geef hem graag mee als een mantra als je bereid bent om toe te laten en je te verbinden met wat komt... ook al is het nu nog niet evident.

‘Ik heb het nog nooit GEDAAN,
dus ik denk dat ik het wel ga KUNNEN.’